Serwis internetowy, z którego korzystasz, używa plików cookies. Są to pliki instalowane w urządzeniach końcowych osób korzystających z serwisu, w celu administrowania serwisem, poprawy jakości świadczonych usług w tym
dostosowania treści serwisu do preferencji użytkownika, utrzymania sesji użytkownika oraz dla celów statystycznych i targetowania behawioralnego reklamy (dostosowania treści reklamy do Twoich indywidualnych potrzeb). Informujemy, że istnieje możliwość określenia przez użytkownika serwisu warunków przechowywania lub uzyskiwania dostępu do informacji zawartych w plikach cookies za pomocą ustawień przeglądarki lub konfiguracji usługi. Szczegółowe informacje na ten temat dostępne są u producenta przeglądarki, u dostawcy usługi dostępu do Internetu oraz w Polityce prywatności plików cookies. Dowiedz się więcej.
W Norwegii istnieją dwie oficjalne normy języka pisanego, obie wykształcone z XIX i XX wieku w skutek dwóch rozbieżnych wizji języka narodowego. Jedną z tych norm jest bokmål(dosłownie "język książkowy"), który wykształcił się z duńskiego, będącego oficjalnym językiem pisanym w Norwegii przez wiele stuleci, kiedy to kraj znajdował się w unii z Danią.
Drugi oficjalny język pisany to nynorsk ("nowonorweski"), stworzony w oparciu o rozliczne dialekty, które tak naprawdę stanowią autentyczny mówiony język w Norwegii, a ich różnorodność bywa zaskakująca, jeśli jest się przyzwyczajonym do jednego sposobu wymowy.
Bokmål i nynorsk, mimo że formalnie traktuje się je jako odrębne języki, są do siebie na tyle podobne, iż osoba posługująca się na co dzień jednym z nich może w pełni zrozumieć tekst napisany w drugim. To jednak bokmål jest normą szerzej rozpowszechnioną oraz nauczaną poza Norwegią.