Językiem norweskim posługuje się około 4,2 mln mówiących, z tego 3,5 mln do zapisu używa odmiany bokmål, a 700 tys. odmiany nynorsk (nowonorweski). Norweski jest językiem urzędowym Norwegii.

Język norweski nie ma jednego, ogólnie zaakceptowanego standardu wymowy. Każdy mieszkaniec mówi swoim dialektem. Dlatego też najczęściej powtarzanym zwrotem przez Norwegów jest "Hva sa du?" (Co powiedziałeś?). Pracownicy mediów mają obowiązek używać normowanego języka opartego leksykalnie na jednym z dwóch wariantów pisanych (bokmål/nynorsk), ale wymawiają je z dużą swobodą, według upodobania. Skutkiem tej sytuacji jest niemalże całkowity zanik normy językowej: każdy mówi wedle uznania.

Alfabet
A [a]
B [be]
C [jak polskie s lub jak polskie k]
D [de]
E [jak polskie e lub sΠabe e w pozycji nieakcentowanej, czasem jak æ przed r]
F [eff]
G [jak polskie g lub jak j przed ei, i, y lub jak sz w zapożyczeniach]
H [nieme przed j, v]
I [i]
J [jak polskie j, w zapożyczeniach jak sz]
K [jak polskie ś przed i, y, ei]
L [ell]
M [em]
N [enn]
O [jak polskie o lub u]
P [jak polskie p lub nieme przed s]
Q [ku]
R [jak polskie lub francuskie r (zależnie od dialektu)]
S [jak polskie s, a w niektórych dialektach jak polskie sz przed l]
T [te]
U [jak niemieckie ü lub jak polskie u]
V [jak polskie w, czasem nieme na końcu wyrazu]
W [dobbeltve]
X [jak ks]
Y [pomiędzy polskimi dźwiękami y oraz i]
Z [jak polskie s]
Æ [pomiędzy polskimi dźwiękami a oraz e]
Ø [pomiędzy polskimi dźwiękami o oraz e lub jak niemieckie ö]
Å [jak polskie o]

Wymowa

Poszczególne zbitki literowe wymawia się:
- [ch] jak polskie sz, np.: champagne (szampan)
- [gj] jak j, np.: gjette (zgadywać)
- [ng] łączą się w jeden dźwięk, np.: synge (śpiewać)
- [kj] oraz [tj] prawie jak polskie ś, np.: kjenne (znać), tjue (dwadzieścia)
- [rs], [sj], [skj], [sk] przed i, y, ei jak polskie sz, np.: norsk (norweski), sjø (morze), skje (dziać się), ski (narty).

W języku norweskim wyróżniamy 5 dyftongów:

* [ai]: mai (maj), hai (rekin);
* [æi]: nei (nie), stein (kamień), jeg (ja), regn (deszcz);
* [øi]: røyke (palić), løgn (kłamstwo);
* [oi]: boikott (bojkot);
* [æu]: sau (owca), maur (mrówka).

Akcent zazwyczaj przypada na pierwszą sylabę (finne (znaleźć), barneskole (szkoła podstawowa). Język norweski posiada też akcent melodyczny zwany tonemem. Tonemy występują zarówno w pojedynczych słowach, jak i całych zdaniach. To właśnie one sprawiają, że język norweski brzmi bardzo melodyjnie.

Wyróżniamy dwa tonemy:
– tonem 1 – tonem wzrastający, np.: vannet (woda, forma określona);
– tonem 2 – tonem opadająco-wzrastający, np.: vanne (podlewać).
Mimo iż zdarza się, że różnica tonemów zmienia znaczenie wyrazu, prawidłowe posługiwanie się nimi nie jest niezbędne do poprawnej komunikacji językowej.


Materiał powstał na podstawie: Język norweski. Kurs podstawowy