Serwis internetowy, z którego korzystasz, używa plików cookies. Są to pliki instalowane w urządzeniach końcowych osób korzystających z serwisu, w celu administrowania serwisem, poprawy jakości świadczonych usług w tym
dostosowania treści serwisu do preferencji użytkownika, utrzymania sesji użytkownika oraz dla celów statystycznych i targetowania behawioralnego reklamy (dostosowania treści reklamy do Twoich indywidualnych potrzeb). Informujemy, że istnieje możliwość określenia przez użytkownika serwisu warunków przechowywania lub uzyskiwania dostępu do informacji zawartych w plikach cookies za pomocą ustawień przeglądarki lub konfiguracji usługi. Szczegółowe informacje na ten temat dostępne są u producenta przeglądarki, u dostawcy usługi dostępu do Internetu oraz w Polityce prywatności plików cookies. Dowiedz się więcej.
Gramatyka języka norweskiego - ogólna charakterystyka
W Norwegii istnieją dwie oficjalne normy języka pisanego. Jedną
z tych norm jest bokmål (dosłownie: „język książkowy”), który wykształcił się z języka duńskiego, będącego oficjalnym językiem pisanym w Norwegii przez wiele stuleci. Drugi oficjalny język pisany to nynorsk („nowonorweski”), stworzony w oparciu o rozliczne dialekty, które tak naprawdę stanowią autentyczny mówiony język w Norwegii, a ich różnorodność bywa bardzo zaskakująca, jeżeli jest się przyzwyczajonym do jednego sposobu wymowy. To jednak bokmål jest normą szerzej rozpowszechnioną oraz nauczaną poza granicami Norwegii.
Szyk zdania
Ważną rolę odgrywa szyk zdania, składający się z podmiotu, orzeczenia i dopełnienia bliższego, np. Terje har en sykkel - Terje ma rower. Odwrócenie szyku - En sykkel har Terje, powoduje zmianę znaczenia na rower ma Terjego.